Maar goed dat m’n hoofd vastzit

Vanmorgen opstaan viel me niet eens tegen, voor het eerst zonder rugzak eens kijken hoe dat bevalt. Niet dus, juist m’n rugzak gaf wat steun aan m’n rug. De laatste dagen liep ik na 1,5 a 2 uur weer prima vandaag duurde het 27 km en dat op een route van 28. Morgen gaat ie dus gewoon om.  Bij het eerste kerkje wat we tegen kwamen een kaarsje opgestoken voor Jac m’n zwager die vandaag een jaar terug is overleden.  Voor Jac heb ik in een kathedraal op de route iets gekocht wat ik mee terug neem op m’n reis en aan Ria zal geven. 1 jaar alweer, het lijkt zo kort en toch al weer lang geleden tegelijk. Toen ik de kaars aanstak heb ik de foto in onze fam-app gezet, op dat zelfde moment deden m’n broer en zus dat ook. Toeval bestaat niet. Bij het kerkje kon je ook een stempel halen, op de laatste 100 km heb je er 2 per dag nodig: m’n Pelgrims paspoort weg , niet op de plaats waar ik hem altijd bewaar. Dan zit in m’n rugzak hopelijk en die is al onderweg naar de eindbestemming voor vandaag. Althans ik hoop dat ie daar in zit want anders geen certificaat, lekker belangrijk ik heb hem gelopen met of zonder papiertje. Maar toch …. en dat was niet het enige wat ik kwijt raakte vandaag. Tijdens het wandelen werden we aangesproken met de vraag of ik Petrus Stam heette?? Ja, hoezo? Nou dan hebben we net je ID gevonden op de route. Oei die was eruit gevallen toen ik m’n telefoon aan een powerbank koppelde. Dat kwam goed af. Ik had nog  geprobeerd om de albergue te bellen met het verzoek voor een privé kamer of in ieder geval een beneden bed. Men sprak alleen Spaans dus dat lukt te niet  bij de albergue aangekomen stond Sylwia haar 1 pers kamer af voor mij en ging ze zelf op de zaal slapen. Dat is wel erg lief. Na een etentje weer op tijd naar bed, nog 2 dagen (45 km) en dan zijn we bij het eindpunt. Santiago de Compostella. Het gaat opeens zomaar hard. Karin en Evelyn vliegen morgen al deze kant op, dan kunnen ze ons donderdag binnen zien komen.