Even een déjà vu

Ik neem jullie ff terug naar de week voor de pinkster 2022, op maandag voelde ik een lichte rugpijn wat uiteindelijk resulteerde in het niet meedoen met de Roparun en weken uit de roulatie.  Dat gevoel had ik vanmorgen weer. Gister natuurlijk een zware dag gehad en aan het eind bij het eten koelde het hard af en ik zat de hele tijd op een bank zonder leuning in m’n shirtje  - zeg het maar.  Maar schrikken is het wel, dit wil je niet!! en het ging zo goed. Bij het aankleden kon ik m’n eigen sokken niet eens aankrijgen, 2 Duitse jonge dames die bij me op de zaal sliepen, Lara en Lisa hebben me daarbij geholpen. Wat voel je je dan arm. Rustig opgestart, wat paracetamol erin en later wat ibuprofen erbij en kijken waar het schip strand. Twee weken terug was ik iemand tegengekomen die wat met me wilde delen, maar dat komt nog wel zei ze. Was erg nieuwsgierig wat dat kon zijn en toen we vandaag ff uit zaten te rusten in een bushokje kwam ze even bij ons zitten. Alle andere keren waren er teveel mensen om me heen zei ze. Ze had geluisterd toen ik vertelde over de het overlijden van m’n jongste zusje en zij zat in dezelfde situatie - ze wilde een plaat met me delen waarin zij altijd veel troost had gevonden.  Dat feit alleen al ervaar ik als iets heel moois, dat men zo iets persoonlijke met je wilt delen. In Dreams van Jai Jagdeesh , ik kende het nummer niet maar heb het meteen opgezocht en geluisterd. Ga het zeker nog een paar keer doen om de juiste strekking van de woorden te kunnen begrijpen.  Het was gelukkig geen hele lange etappe vandaag maar er zaten nog wel wat hoogte verschillen in en die voelde ik goed. Een gedeelte van de route ging door de mist, mist die we eerder van bovenaf konden zien. Vanmiddag naar de apotheek geweest voor wat pijnstillers, uit eten en daarna nog wat gedronken bij de albergue - toen naar bed. Hopen dat het meevalt morgenochtend, voor de veiligheid m’n sokken alvast maar aangetrokken.